به گزارش قدس آنلاین، اگرچه به تصریح آیات و روایات باب دعا همیشه و در هر زمان و مکان به روی بنده گشوده است و خداوند سمیع و علیم بر خواسته های ما است اما هستند حالات و اوقاتی که امید اجابت در آنها بیشتر است.
امام صادق (ع) می فرمایند: «دعا در چهار جا به اجابت رسد: در نماز وتر، و بعد از سپیده دم، و بعد از ظهر، و بعد از مغرب.»
و نیز آن حضرت (ع) فرموده اند: «دعا را در چهار هنگام بخوانید: هنگام وزیدن بادها، و (گاه) برطرف شدن سایهها (یعنی هنگام ظهر)، و (نزد) فرو شدن باران، و (هنگام) ریخته شدن اولین قطره خون مؤمن (در جهاد یا غیر آن) زیرا در این چیزها درهای آسمان باز شود.»
مرحوم مجلسی (ره) می گوید: ظاهر این است که در سه مورد اخیر بعد از نمازهای این اوقات است نه بعد از دخول اوقات.
و از حضرت صادق (ع) که فرمودند: «امیرالمؤمنین علیه السّلام فرموده است: «دعا را در چهار جا غنیمت شمارید: نزد قرائت قرآن، و نزد گفتن أذان، و نزد آمدن باران، و نزد برخورد کردن دو صف (از مؤمنین و کفار) برای قتال.»
همچنین، امام باقر (ع) می فرمایند: «پدرم هر زمان به درگاه خداوند حاجتی داشت در این ساعت آن را می خواست- یعنی هنگام زوال خورشید- (و اول ظهر که خورشید از میانه آسمان به طرف مغرب متمایل شود).»
و نیز امام صادق (ع) فرموده اند: «هر گاه دل یکی از شما رقت کرد (و نرم شد) در آن حال دعا کند، زیرا دل تا پاک نشود رقت نکند.»
ایشان همچنین درباره اوقاتی که دعا مستجاب می شود، فرمودند: «رسول خدا (ص) فرموده است: «بهترین وقتی که در آن خدای عز و جل را بخوانید (و دعا به درگاهش کنید) سحرها است، و این آیه را که درباره گفتار حضرت یعقوب علیه السلام است تلاوت فرمود: «گفت به زودی آمرزش خواهم برای شما از پروردگار خود» (سوره یوسف آیه ۹۸) فرمود: (دعا کردن برای آنها را) به سحر تأخیر انداخت (و موکول به وقت سحر کرد).
علاوه بر این، امام صادق (ع) در این باره فرموده اند: «پدرم هر گاه حاجتی از خدا طلب می کرد آن را هنگام ظهر طلب می کرد، و چون اراده آن را می کرد چیزی میآورد و صدقه می داد، و مقدار کمی عطر می زد و به مسجد می رفت و برای حاجت خود دعا می کرد بدان چه خدا می خواست.»
حضرت باقر نیز درباره اوقات برتر برای دعا فرمودند: «خدای عز و جل از میان بندگان مؤمنش آن بندهای را دوست دارد که بسیار دعا کند، پس بر شما باد به دعا از هنگام سحر تا زدن آفتاب زیرا آن هنگامی است که درهای آسمان در آن هنگام باز گردد، و روزی ها در آن تقسیم شود، و حاجت های بزرگ برآورده شود.»
و از حضرت صادق (ع) است که: «هر گاه بدنت لرزید و چشمت گریان شد پس خود را باش، خود را باش (و به وسیله دعا بگیر از خدای سبحان آنچه خواهی- از فیض ره-) که به تو توجهی شده است.»
عمر بن اذینه گوید: شنیدم از حضرت صادق (ع) که می فرمودند: «همانا در شب ساعتی است که درک نکند آن را بنده مسلمانی که در آن نماز گزارد و خدای عز و جل را در آن ساعت بخواند (و به درگاهش دعا کند) جز اینکه اجابت شود (و دعایش مستجاب گردد) و این ساعت در هر شب هست»، عرض کردم: خدایت خیر دهد بفرمائید آن چه ساعتی از شب است؟ فرمودند: «هنگامی که نیمی از شب بگذرد، شش یک از اول نیمه شب.»
منبع: اصول کافی
انتهای خبر/
نظر شما